Wachten op de regen

Het is het regenseizoen, de heetste periode van het jaar. We wachtten al dagen op de regen. Hij kwam maar niet.

Ik sliep eindelijk goed. Ik was moe. Een jetlag zou ik het niet noemen, maar ik moet nog steeds wennen aan de 2 uur tijdverschil. Dus lag ik op tijd in bed met de klamboe om me heen te zweten in de lakenzak. Heerlijk. Plots een harde knal. Lichtflitsen. Aardedonker en toen weer flitsen. Een zwaar donderend geluid. Harde wind. Dit is niet zomaar vervelende Hollandse regen van 5 mm. Dit is een tropische storm. BAM . Deuren slaan heen en weer. Jeroen stapt uit bed en doet onze airco uit. Ik denk dat Jeroen een inbreker is – het slaapdronken effect – en blijf stokstijf rechtop in bed zitten. Nog een knal. Boom kapot op 2 meter afstand van mijn bed. Durf me nu al helemaal niet meer te bewegen. Ben bang dat de tv die boven me hangt naar beneden dondert. Dat het dak het begeeft. Dat de inbreker terug komt.

Zo blijft het een tijdje duren, totdat ik merk dat er niets verandert en me iets heel simpels besef. Het weer ligt uit mijn handen. Ik kan er niets aan veranderen, de keuze om naar Ghana te gaan maakte ik lang geleden. Nou, dit is Ghana.
Langzaam wen ik aan de regen, de wind en de flitsen. Het hoort erbij.

Ghana went al. Het verkeer komt me minder bedreigend voor. Ik voel me veilig op straat en heb voor het eerst wat eten gekocht bij een kraampje. Een groene sinaasappel. Dikke schil, zuur. Maar wel lekker fris. Vandaag is een rustig dagje. Het is aangenaam om thuis te blijven en buiten te zitten in de schaduw, want het is eindelijk koel. Vannacht kwam de regen. De taxichauffeur verwachtte het al. Waarschijnlijk vannacht en anders morgenochtend vroeg. Maar dat het zo’n storm zou zijn, dat zagen Jeroen en ik niet aan komen.