Pechdag

Reizen is altijd een groot avontuur in Ghana. Tenminste, bij mij wel. Één tip, probeer het niet op een zondag.

Na drie geweldige dagen bij Hand in Hand hervatte ik zondag mijn reis naar het noorden van Ghana. Om precies te zijn naar de ontwikkelingshulphoofdstad van Ghana: Tamale. Die zondag bleek echter niet de perfectie dag om een lange reis af te leggen.

De zon brandt op mijn huid, terwijl ik de donkere lucht al zie aankomen. Letterlijk. Ik sta bij Tamale station in Techiman. Het is een soort pleintje met als bus stop een kapot houten tafeltje waar de bagage ligt. Aan de zijkant van het pleintje koop ik mijn kaartje. De lucht wordt steeds donkerder. Het gaat stormen deze middag. Langzaam word ik zenuwachtig. De reis naar Tamale duurt vijf uur en ik wil proberen voor het donker aan te komen. Een uur verstrijkt en de bus is er nog steeds niet. Ik voel de eerste spetters op mijn huid, de wind blaast laag over de grond en maakt mijn backpack rood van het zand. Het is de stilte voor de storm zoals ik die al eerder meemaakte.

Ik ren over de zandweg om mijn backpack te pakken van de bagageplek. Snel zoek ik een afdakje waar ik met andere reizigers ga schuilen. Binnen een minuut stort het water naar beneden. Zoveel als er in Nederland misschien in een week tijd valt. Het zanderige pleintje verandert langzaam in een kleine rivier en ik begin die busrit naar Tamale al af te schrijven. Wanneer ook nog eens het dak lekt en dikke druppels water op mijn broek laat vallen, op precies en alleen maar mijn schuilplekje, dan weet ik het zeker: deze dag wordt er niet beter op.

Na twee uur wachten komt de bus. Het is een minibus. Een uitvergrote trotro. Met minibandjes en straks zo’n 30 man erin. Dit ding moet ons naar Tamale brengen in deze storm. Toch ren ik naar het minibusje toe en sta ik plotseling met een hele groep Ghanezen, doorweekt door de regen, te wachten voor de trotroXL. Het is een drukte van belang. Plotseling schreeuwt een man dat ik moet komen. Ik ren door de plassen naar hem toe, geef mijn tas aan hem met een doorweekt briefje geld, tot hij ineens zegt dat-ie een plekje voor me heeft in het minibusje. Ik moet gewoon langs de mensenmassa het busje instappen.

Een plekje naast het raam is het. Er stonden tien mensen voor mij te wachten om in de uitvergrote trotro te stappen en ik krijg zomaar een plekje naast het raam. Ik had natuurlijk beter moeten weten, want later kwam mijn grote vriend om geld vragen.

Diezelfde dag ging ik ’s ochtends naar de kerk en daarna op bezoek bij een mevrouw die ik had ontmoet op mijn heenreis naar Nkoranza. Ze was blij verrast. Alles werd me aangeboden: water, een biertje, een gebakken banaan… Het biertje kon ik nog vriendelijk afslaan, maar het water en de banaan moest ik aannemen. Ook de zoon van mijn trotro-vriendin werd opslag vrolijk, toen hij mij zag. Hij houdt ook van foto’s maken en samen vergeleken we onze camera’s, tot hij op een gegeven moment vroeg of ik ook niet zo een voor hem kon kopen. In alle serieusheid. Ik zei dat ik dat niet kon, maar hij begreep het niet. Ook mijn trotro-vriendin vroeg wat ik voor haar had meegenomen. Ik had niets voor haar meegenomen. Ze bleef lachen.

Hier denk ik aan terwijl ik die man wat geld geef voor mijn zitplek bij het raam. We staan nog een halfuur stil voordat het busje begint te rijden. Eindelijk onderweg naar Tamale! Het mag niet lang duren. De ruitenwissers doen het niet. We zijn nog geen 100 meter onderweg of we staan weer stil. De chauffeur is op zoek naar een monteur en nergens te bekennen. Ik sta op, pak mijn grote backpack, negeer het geschreeuw en de goedbedoelde adviezen van mijn medereizigers en loop weg. Weg van het minibusje en de stom. Geen Tamale voor mij vandaag.

De volgende dag, maandag, kom ik goed aan in Tamale. Een grote bus rijdt me er binnen 5 uur naartoe, voor dezelfde prijs als het minibusje. Recht voor mijn neus hangt een poster in de bus. “We bring you safely to your destination.” Eronder staat een plaatje van het minibusje op z’n kop met verdrietig kijkende mensen. Ik grinnik en ben blij dat ik veilig in Tamale ben.

Wegens gebrek aan internet is dit blog zo’n 4 dagen te laat. Het is dus achterhaald. Excuus hiervoor.