Helweek dag 7 – Bang voor mezelf

,,Alle dagen kwamen en gingen. Nooit geweten dat ze het leven zelf waren.” – Stig Johansson

De Helweek is nog niet officieel voorbij (vanavond om tien uur!), maar als ik terug kijk naar de afgelopen dagen, merk ik al een gigantisch verschil met een paar weken geleden. Ik voel me niet alleen sterker en zelfverzekerder, maar heb ook de touwtjes in handen over mijn eigen leven. Ik hoef niet altijd ja te zeggen, bijvoorbeeld. Of direct te reageren op een Whatsappje. Als ik Whatsapp überhaupt al open.

Ik let erop attent te zijn. Dat vergat ik vaak, vond ik onbelangrijk. Nu zie ik daar echt de meerwaarde van. Contacten onderhouden, vrienden een fijne vakantie wensen, waardering uiten als ze iets liefs tegen mij zeggen. En dat laatste gebeurde deze week heel erg vaak en sleepte me echt door de moeilijke momenten heen.

Vanmorgen werd ik zoals gebruikelijk om vijf uur wakker en las ik het laatste hoofdstuk van Helweek. Het thema van vandaag is mijn leven in perspectief plaatsen en daarmee is de week afgerond. Toen ik dat las, werd ik zelfs een beetje verdrietig. Teleurgesteld. Dat klinkt misschien gek, maar straks is de stok achter de deur verdwenen. De regels waar ik op terug kan vallen. Het moeten.

Vanaf morgen moet ik het vroege opstaan, sporten en alles met aandacht doen uit wilskracht doorzetten. Gewoon omdat ik me er goed door ga voelen. In andere woorden: nu begint het echte werk. En dat vind ik heel spannend. Ik ben bang om weer terug te vallen naar het uitzichtloze luie nietsdoen. Bang voor mezelf en mijn oude gewoonten.

Eén voordeel: doordat ik deze week zelf heb gedaan, zonder therapeut of groepssessies, kan ik het hopelijk veel beter vast houden. Dat ik me nu zo sterk en goed voel, heb ik zelf gecreëerd. Dat zit in me. En ik kan het zo weer terug halen als ik zou willen, want dat is het enige noodzakelijke: mijn mindset. De knop omzetten. Niets anders.

Een week geleden zat ik op dezelfde plek waar ik nu deze woorden schrijf en sprak ik met een goede vriend van mijn ouders. Hij was heel geïnteresseerd in mijn helse plan en vroeg wat ik zoal wilde doen komende week. Ik begon over ‘eindelijk die motorrijlessen reserveren’, ‘de cursus Spaans bestellen waar ik al twee maanden geleden aan wou beginnen’ en ‘zangles nemen’.
– ,,Ja dat wil iedereen wel”. Zei hij. ,,Maar wat wil jij?”
Uiteindelijk vertelde ik hem mijn kleine rijtje persoonlijke doelen, maar een echt goed antwoord geven kon ik niet. Ja, gelukkiger zijn. Actiever. Een betere ik creëren.

Vandaag realiseerde ik me dat ik altijd al een betere ik wilde, maar dat zocht in grootse dingen. Sinds mijn zeventiende verhuisde ik elk jaar naar een ander huis of andere stad, maakte ik elk jaar een ‘grote reis’ en zocht ik de extremen op. Ik ging in m’n eentje naar Ghana, studeerde een jaar in Brussel en deed tijdens mijn studie journalistiek twee stages tegelijk.

Daar vond ik geluk in, maar het bleef tijdelijk. Ik kon het goede gevoel (trots zijn, me zelfverzekerd voelen) nooit lang vasthouden. En dus plande ik weer iets nieuws. Vluchtte weg. Ging op reis. Deed een nieuwe studie. Maakte nieuwe vrienden.

Dit jaar mag ik van mezelf niet verhuizen en heb ik (nog) geen grote reis gepland. Ik investeer in de vrienden die ik al heb en omarm de contractverlenging bij dezelfde werkgever als afgelopen jaar. Voor mij is dat heel eng. Want nu moet ik het geluk zoeken in mezelf. Thuis. In het konijntje dat rustig achter zijn oor krabt bij Aduard. In het lachen met mijn huisgenoot, als we erachter komen dat het zwembad dicht is. In de nachten doorhalen, omdat ik nog iets af moet maken. In de ochtenden hardlopen waar ik dronken studenten tegenkom met machtige verhalen.

Het geluk zit niet in India, een ander huis of een nieuwe studie. Het geluk zit niet in motorrijden of een cursus Spaans. Geluk zit in de mensen om me heen. Mijn familie en vrienden. Maar bovenal zit geluk in mezelf, in de gedachten die ik denk en de handelingen die ik (direct) doe. En dat wil ik vasthouden.

Zo, nu klink ik net als mijn vader. ,,Klaar met preken!”, zou ik roepen. ,,Zullen we nu een ijsje halen?”

Heel veel liefs en bedankt voor al jullie motiverende reacties. Het heeft me – samen met het schrijven van dit blog – door de Helweek heen getrokken.
Een heel trotse Marjolein.