15 juni 2015 , pag. 2 – Met bussen vol trekken wielertoeristen naar bergen als Alpes d ́ Huez, Passo dello Stelvio en Mont Ventoux. Zaterdag stond een noordelijke delegatie aan de voet van de Mont Ventoux om de mythische berg te beklimmen.
AVIGNON ,,Ik vind dat wel humor. Geen enkel ander land fietst met zo’n grote groep mensen een berg op”, zegt voormalig profwielrenner Michael Boogerd. Dat bleek ook afgelopen zaterdag, toen Boogerd met 120 lezers van Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant de Mont Ventoux beklom. Volgens deelnemer Eelco de Graaf heeft de berg iets mythisch. ,,Wat dat is in een mens, weet ik niet. Het avontuur? Of bevestiging zoeken dat je hem kan bedwingen? Eigenlijk is het natuurlijk belachelijk. We zitten 35 uur in een bus om 20 kilometer omhoog te fietsen. En toch heb ik veel lui in Leeuwarden achtergelaten die zeiden: ‘Oh, kon ik maar met je mee.’”
De Mont Ventoux is een berg met vraagtekens. Een berg waar het volgens vele renners zelfs zou spoken. Ze begint rustig: een paar heuveltjes waar je in een peloton normaal niets van merkt. Dan is het echte werken nog niet begonnen, maar in je eentje voel je het.
En inderdaad. Al snel fietst de eer- ste renner verslagen terug naar het startpunt. De man had de avond ervoor een migraine-aanval gehad en werd al misselijk bij de eerste heuvel ,,Ik had het me anders voorgesteld, maar het is niet anders”, zegt hij teleurgesteld.
Na de eerste heuvels rijden de ren- ners het bos in. Dat is een lang en steil stuk. Deelneemster Claudia Stoffers staat hyperventilerend langs de kant van de weg. ,,Er lijkt geen einde aan dat bos te komen!”, zegt ze als ze weer normaal ademt. ,,Maar ik ga wel door. Stoppen is geen optie.” Met trillende handen pakt ze een geplastificeerde foto van een vrouw uit het tasje op haar stuur. Op de foto staat haar moeder. Tien jaar geleden overleed ze en door deze berg te beklimmen wil Stoffers dat echt een plekje geven. Zwaar hij- gend fietst ze even later weer verder.
Na het steile stuk waar geen einde aan lijkt te komen, komen de ren- ners eindelijk boven de boomgrens uit. Een ongezellig stuk, waar Boogerd altijd erg naar uitkijkt. ,,Dan wordt het iets makkelijker.” In dit deel fietst de club noorderlingen door een maanlandschap. Geen boom te zien, enkel witgrauwe stenen. Dit stuk fietst de voormalig profrenner zeker zes keer die zater- dag. Om deelnemers die het moeilijk hebben een steuntje in de rug te geven. Letterlijk en figuurlijk.
Bij de finish is ondertussen meer dan de helft van de groep aangekomen. Kapot zijn ze. Maar zo voldaan. Deelnemer Henk Jan van Noord: ,,Ik vind het jammer dat het al over is. Ja, dat is wel gek eigenlijk. Want het was best zwaar. Maar ik vond het heer- lijk. Echt heerlijk.” Even later maakt hij een foto van zichzelf met het bordje: sommet Mont Ventoux – 1911 m.
Bij de laatste vijf renners zit Clau- dia Stoffers. Tussen Michael Boogerd en Jos Boonstra in trapt ze op haar laatste krachten zichzelf de finish over. Ze is uitgeput. Maar door haar tranen heen verschijnt toch een lach. Ze heeft het gehaald.
Marjolein Knol 