Gekrijs. Hij huilt met een intens verdriet. Is boos om iets. Z’n gezicht zit onder het snot en is nat van de tranen. Hij ziet er vies uit, maar ik maak een beweging om hem te troosten. “Niet doen hoor! Weg!”. Een vrijwilligster reageert fel. “Hij bijt verschrikkelijk hard en zal niet stoppen. Tot bloedens aan toe.” Ze pakt de jongen goed vast aan zijn arm en probeert hem zo onder controle te krijgen, maar er is geen houden aan. Hij is in zijn huilbui.
Al na één dag bij Hand in Hand krijg ik een enorm respect voor de 7 vrijwilligers die deze kinderen de hele dag verzorgen. Er zijn in totaal zo’n 80 geestelijk gehandicapten en maar weinig mensen die zich om hen bekommeren. Een Nederlands echtpaar heeft dit project opgezet en een ander Nederlands echtpaar runt het nu, een aantal jaren later, nog steeds. Ik hoor dat dit een van de meest succesvolle projecten is in Ghana, doordat er geld in het laatje komt dankzij de toeristen. Daarnaast krijgen de kinderen veel structuur mee in deze veilige omgeving. Het is als een paradijs.
De hele dag schud ik handen van lieve, lachende kinderen. Ik heb ze zien dansen, trommelen en horen zingen. Langzaam leer ik de groep kennen. Er zitten een paar uitzonderlijke karakters tussen die je gelijk herkent. Bijvoorbeeld de lange knul die veel van auto’s houdt. Een Nederlands echtpaar bracht een autoweek voor hem mee. Hij vindt het geweldig! Ik heb samen met hem de auto’s geteld die op de voorpagina staan. Wel twaalf. En zijn lievelingsauto is de rode Ferrari op de vijfde pagina.
“Dit is nu al den tweede keer dat ik met m’n handen in zijn poep zat, he. Het is nog maar mijn tweeden dag, maar dit trek ik zo niet.” Een Belgische jongen is hier net nieuw en hij komt niet uit de gezondheidssector. Hij laat me zijn buik zien, waar een grote gele plek zit met rode tandenbeten. Hij heeft klaarblijkelijk het huilende jongetje geholpen.
Plotseling sta ik voor een naakt meisje van waarschijnlijk mijn leeftijd. Haar kleren zijn nat, maar ze moet deze kleren aan doen, zo blijkt. Een lange rok en een topje. Mijn eerste gedachte is iets in de trant van: help. Als journaliste zijnde is dit absoluut niet mijn werk. Dat weet ik van mezelf. Daarom koos ik immers voor journalistiek. Ik voel me ongemakkelijk tegenover dit naakte meisje die ongeveer even lang is als ik. Ze kijkt me wat ongeduldig aan. Waarom help je me nou niet met mijn kleren? Ik help haar met een vrijwilligster om in de rok te komen en doe haar in m’n eentje het topje aan. Zo moeilijk is dat inderdaad niet. Het meisje loopt snel weg om te gaan eten.
Die nacht terwijl ik in bed lig onder de draaiende ventilator besluit ik nog twee dagen te blijven. Ik stel mijn reis naar het noorden weer even uit. Er is hier te veel te ontdekken voor iemand uit een ‘andere sector’.
Marjolein Knol 