Veel vrienden en collega’s vragen: ,,Lukt het vroege opstaan?” Met een gezicht alsof ik in het ziekenhuis lig met een gebroken been. Heel lief, maar om vijf uur ’s ochtends opstaan is het probleem niet. Het is het op tijd naar bed gaan. Zoiets moet in je systeem komen. Bovendien: om het bruisende avondleven vervroegd te moeten verlaten, terwijl al mijn vrienden, familie en collega’s nog wakker zijn, vind ik veel moeilijker dan opstaan voordat de rest van de Nederland ontwaakt.
Vandaag begon mijn werkweek en dat was confronterend. Want ineens is het een stuk moeilijker om die goede gewoontes vast te houden en de slechte te veranderen. Het begon vanmorgen vroeg al, toen ik me plots moest haasten om nog op tijd te zijn. Je leest het goed. Terwijl ik om vijf uur opsta, moest ik me nog haasten.
Ik had juist mijn rondje gerend en nog drie kwartier over om te douchen, ontbijten, oud papier te verzamelen, buiten te zetten, lunch te maken, etc. Het hele lijstje rondde ik met glans af, maar door de haast vergat ik mijn sneakers mee te nemen (naast de pumps die ik droeg, om blaren te voorkomen). Bovendien had ik geen tijd meer om me goed voor te bereiden op de werkdag. Dit laatste vond ik niet erg, want dat had ik vorige week toch al gedaan.
Niet goed genoeg dus. De persbijeenkomst voor het bezoek van koning Willem-Alexander aan de Fiets4daagse begon een halfuur vroeger dan ik dacht. Oftewel: ik was dik te laat. Heel onhelweeks, maar gelukkig geen ramp. Wat wel een ramp was, waren de blaren die ik kreeg. Het was pas elf uur en ik moest nog de hele dag rondhupsen met camera en statief. Normaal zou ik dan nog doorwerken totdat mijn voeten bloedden. Geen probleem. Puur door luiheid en kwaadheid op mezelf; omdat ik zo stom was die sneakers te vergeten.
Maar dit is Helweek. En dat gaat niet om afbraak, maar juist om er sterker uit te komen. Zo kwam het dat ik vanmiddag naar de dichtstbijzijnde schoenenwinkel strompelde (na drie blarenpleisters!) en nieuwe schoenen kocht. Hele mooie. Maar vooral: hele niet-pijnlijke. Ik was trots op mezelf.
Naast ‘Wees daadkrachtig en pro-actief’ is ‘Beperk gesprekken met collega’s tot een minimum’ ook een regel. Nu vind ik journalisten over het algemeen al grappig, maar bij mij op de redactie worden opmerkingen gemaakt die geen mens kan negeren. Denk aan:
,,Morgen ga je naar de hoeren toch?”, ,,Verdomme ik wil mijn werkplek terug!” en ,,Ik ben helemaal klaar met die politie.” Nou, beperk die gesprekken dan maar eens tot een minimum.
Opbrengst van Heldag 2: declaratie van de afgelopen drie maanden afgewerkt, post die ik al drie weken geleden op de bus had moeten doen eindelijk gepost, nieuwe schoenen gekocht omdat ik blaren kreeg, een liveblog gemaakt over de koning, video over de koning online gezet en daarna weer opnames gemaakt voor een volgende video.
En nu maar eens proberen langer te slapen dan vijf uur, door dit bruisende avondleven vroeger dan anders vaarwel te zeggen. Morgen weer een nieuwe dag!
Marjolein Knol 